مسافرت شیراز یک موهبت بود

پر شدم از جاهای خالی پر شده

:):

گاهی وقت ها یک جمله می گی

یک کلمه

که بهم یاد اوری می کنه

مطئنم می کنه

که هنوزشین هستی

شین 

خاطره نشدی هنوز

با یک فوج دختر ناامید سرو کار دارم

همه یک جوری غصه دار و تنها

و خسته

و درک نشده

دیگه نمی تونم حتی لبخند بزنم

و بگم می گذره

بلاخره تموم می شه

لباس محلی قشقایی ام

شده معشوقم

هر از چند دقیقه ای رویش دست می کشم

نوازشش می کنم

لمسش می کنم

به صدای خش خش اش گوش می دم

دوست دارم حتی شب هم باهاش بخوابم

گیر کردم وسط یک هیچ جا

نمی تونم احساس ها ی واقعی ام را به ادم های اطرافم بگم

چون می ترسم از دستشون بدم

:(:

جاه طلبی هام 3تا هستند

اول اینکه سر کلاسی یا جای عمومی حالم بد بشه

دوم اینکه یک روزی یک جایی غش کنم

سوم اینکه ناپدید بشم

کلا ادم ارمان گرایی هستم

:دی

"به جا درد مشترک حس مشترک"

یک سیلی بود

گاهی وقت ها لازمه بقیه بهم سیلی بزنند

مال خودم تاثیرشون را از دست دادند

دو سه سال پیش فکر نمی کردم دو سه سال بعدی 

همون زندگی را خواهم داشت که دارم

فکر نمی کردم همون جایی بمونم که هستم

خوب خودم تغییر نکردم

دلیلی نداره روابطم

مکانم و چیزهای دیگه تغییر کنه

زیر باران راه می رم

به این فکر می کنم که دلم می خواد یک عالم حرف بزنم

حرف بزنم و حرف بزنم

بعد چترم را باز می کنم

چون تا مغز استخون خیس شدم

و به این فکر می کنم فقط دلم می خواد حرف بزنم

ولی حرفی برای گفتن ندارم

Whatever..

I think im too real to be loved

 by someone like Howl

 :D

نمی دونم با حجم زندگی های

بقیه چی کار کنم

حقا مضحکم من

و شاید به طرز غلیظی تاسف بار

در نقطه ی کوچکی ان وسط ها

بین کلمات و سطرها و داستان ها گیر کرده ام

دهنم را بسته ام

و فکر می کنم برای یک نقطه ی وسط

حرفی برای گفتن وجود ندارد

یک موقعی ارزوم این بود

اونقدر به نوع بشر خدمت کنم

که روح از بدنم جدا بشه

حالا کجام؟

هر چی بیشتر توی رشته ام برای خودم می گردم

و کله معلق می زنم

بیشتر این ابهت کابوس وار تاریخ می گیرد مرا

وسعت بودن ها و نبودن ها

اقای طراحی و خانمش

بد شکل درک می کنند ادم را

اینکه تو را می فهمند ترسناک است

خانم اقای طراحی

همه اش می خند د . مهربان نگاه می کند

و ویفر تعارف می کند

و اقای طراحی...

اقای طراحی است دیگر

تعریف ندارد

خودش است